نیمه های شب رفتیم برای سحری بیدارش کنیم.
دیدیم در نیمه باز است و ایشان یک چراغ کوچک روشن کرده است و در اطاق راه می رود و در حالی که بلند بلند گریه می کند، با دست روی میز می زند و می گوید:
خدایا؛ مرا به این میز وابسته نکن. خدایا تو را قسم می دهم که مرا با این میز و مسئولیت امتحان نکن!