«   أین اخوانی الذین رکبو الطریق و مضَوا علی الحق؟ این عمار؟ و این ابنُ التّهیان؟ و این ذوالشّهادتین؟ و این نظائرهم» علی (ع) در نهج البلاغه در فراق یاران فرموده اندپک کجایند برادرانم؟ همانها که سواره به راه می افتند و در راه حق گام بر می داشتند. کجاست عمار؟ کجاست ابن تیهان(همتها)؟ کجاست ذوشهادتین(خرازیها)؟ و کجایند مانند آنها؟
بانگ الرحیل الرحیل همیشه در وجدانهای پاک ، غوغایی خدایی بپا میکند. ای وارثان خونهایی پاک، ای یاران مانده از راه، ای دلدادگان حریم ولایت و رهروان ندای این اخوانی. به راستی شهدا  با امامشان اکنون در کدام سوی بهشت در نمازند و ماوارثان آن خونهای پاک در کدامین طریق گام می نهیم؟ آنها چه حماسه های پر شوری بودند که در تاریکی نخلها گم شدند و در سایه آنها تکبیر{شان} نهفته بود. دنیا را سه طلاقه کردند و نگاهشان  بر چهره معصوم پیر جماران بود که به چه سوی فرمانشان می داد. چه پر شور بود عبورشان از میدانهای مین و خاموش کردن تیربارهای کمین و فریاد الله اکبر بسیجی گمنامی که مصداق عمار بود و ذوشهادتین. چه خوب و دوست داشتنی بودند.
مولاجان. دلم هوای لباس ساده و خاک گرفته بسیجیان خط شکن را کرده است. آنها معلم من بودند و نسلهای آینده از آنها درس رشادت و ایثار و بزرگمردی خواهند گرفت. شاید غم دوری از انسانهای پاکی که در روزهای گرم و شرجی حاشیه هور و شبهای سرد ارتفاعات به خود پیچیده و یادر دمای بیش از 50 درجه سوزان جنوب با خدایشان عشق و محبت زمزمه می کردند را به اندازه خردلی در بستر دلهای خود درک کنیم. آن شبهای پاک، در کجای عرش به ثبت رسیده و آن حماسه های سفید که حیلی زود به خون نشست در کدامین صفحیفه نور بیان شده است؟
خدایا کاش چشم دل داشتیم و می شنیدیم از نخلهای خوزستان که گفته های زیادی دارند. داستانهایی که هرگز بازگو نخواهند شد و با قلمهای امانت دار کرام الکاتبین ثبت شده است. آه ای یاران کجا رفتید؟ چرا مارا با خود نمی برید؟ بیش از این طاقت دوری شمارا ندارم ای کاش من هم در میان آنها، بی نشان، ساده و بی آلایش با آن لباسهای خاکی فقط یک بسیجی گمنام بودم. اکنون اسیر این سنگر دنیا، این سنگر ریا، این سنگر گناه و...شده ام. خدا آیا می شود ماهم « ارجعی الی ربک » شویم و به « الیه راجعون» بپیوندیم؟
ای عزیزان، شما بدانید که شهدای شما همین طوری نرفتند. این شهادتها و این ترکشها همین طوری که به کسی اصابت نمیکند. برادران و خواهران بدانید این شهدای شما برای اینکه چهار وجب خاک را آزاد کنند و چهار کیلومتر پیشروی کنند شهید نمیشدند. دشمنان ما نیامده بودند که خوزستان را بگیرند. بلکه آمده بودند این نهضت را را خفه کنند. آنها آمده بودند انقلاب اسلامی را شکست بدهند و شما باید راه آنان را ادامه دهید راه آنان را در کلام و فرمان ولایت جستجو کنید. راه شهدای شما راهی بود که امام عزیز برای آنها تبیین فرمود راه همه ما تا لحظه مرگ باید راه اطاعت از امام باشد که سعادت دنیا و آخرت ما در آن است