هر وقت خوي مي‌آمدم، حتماً همديگه رو مي‌ديديم؛ بيشتر مزار شهدا مي‌رفتيم. هم خيلي با هم مأنوس بوديم. با اين‌که خيلي باهاش بودم، به‌خدا يک بار هم ازش معصيت نديدم. با اين همه خودش رو شرمنده حضرت زهرا مي‌ديد.
وقتي خبر شهادتش را شنيدم، چندين ساعت گريه کردم و با خودم گفتم: حقيقتاً سبک‌بال بود و فقط شهادت او را راضي مي‌کرد.
احمد امامي‌راد